محمد ملکی –رسانه‌ها از هر نوع و دسته‌ای با انواع مشکلات و کاستی‌ها روبرو هستند. از هزینه‌های جاری تا تامین تجهیزات و چاپ و دستمزد خبرنگاران و غیره. در این میان تفاوتی در وابسته بودن به ارگان‌ها و سازمان‌ها و یا مستقل و شخصی بودن این رسانه‌ها نیست. در شرایط بد اقتصادی حال حاضر کشور و البته تبعات ویروس کرونا، همه درگیر کمبودهای شدید اقتصادی شده‌اند. شرایط، زمانی بدتر می‌شود که یک رسانه از مرکز دور باشد و در یک استان و شهرستان مشغول فعالیت شود. خبری از بودجه‌های مالی فراوان نیست، کسی به آنها توجه نمی‌کند، تجهیزات و محیط کاری مناسب فراهم نیست، یارانه مطبوعات قطع شده و معافیت ۲۰ درصدی حق بیمه خبرنگاری هم برداشته می‌شود.

رسانه‌ها یکی از پایه‌های اصلی حوزه فرهنگ می‌باشند و در خط مقدم اطلاع رسانی و روشنگری قرار گرفته‌اند. یک رسانه برای انجام رسالت اصلی خود نیازمند این است که سر راه خود هیچ سنگ و چاله‌ای را نبیند تا با سرعت در این راه قدم بردارد. اگر در این مسیر، هر  رروز با مشکل تازه‌‌ای دست و پنجه نرم کند، رسالت خود را فراموش کرده یا عطای رسانه را به لقایش خواهد بخشید یا به هر وسیله‌ای که شده به حیات خود ادامه خواهد داد و این خطری بزرگ است.

اگر یک رسانه به جای اینکه تمام توان و تمرکز خود را بر فعالیت اصلی خود، یعنی اطلاع رسانی و روشنگری بگذارد، به فکر راهی برای ادامه‌ی بقا باشد، به جای پرداختن به مشکلات و نشان دادن درد مردم و مطالبه‌گری از مسئولین، درگیر جذب کمک‌ها برای ادامه کار خود می‌شود. از تامین نیازهای ابتدایی و اساسی فعالیت رسانه‌ای گرفته تا اجاره دفتر و بیمه خبرنگاران و دستمزد آنها. برای این منظور، بهترین و سالم ترین راه‌حل رفتن زیر چتر حمایتی سازمان‌های مختلف است. رسانه تبدیل به تریبون و بلندگوی فعالیت‌های آن سازمان می‌شود و ارگان‌ها به رسانه‌های حامی خود به چشم دفتر روابط عمومی نگاه خواهند کرد. حال آیا این رسانه می‌تواند از این سازمان‌ها در صورت بروز خطا و اشتباه، نقد کند؟ توقع مطالبه‌گری را که اصلا نباید به آن فکر کرد. این رسانه مجبور است قلم خود را همیشه در راه خوشایند سازمان و ارگان و مسئولی بچرخاند که حیاتش وابسته به اوست.

راه‌حل دیگر ادامه‌ی حیات اما خطرناک تر است. در این راه خبر و خبرنگاری تبدیل به ابزار کسب درآمد می‌شود. خبر وسیله‌ای برای تهدید و افشاگری می‌شود. خبرنگار درگیر دستیابی به نکات سیاهی می‌شود که بتواند با آن کاسبی کند. پس از نهایی شدن، اگر هزینه این خبر پرداخت نشود منتشر شده و اگر حق السکوت پرداخت شود در کشوی میز خبرنگار خاک می‌خورد. از این دست رسانه‌ها در کشور ما کم نیستند. نگاهی به فعالیت برخی خبرنگاران که بیاندازیم و موضع‌گیری و چرخاندن قلم آنها را بررسی کنیم، به روشنی متوجه این امر خواهیم شد. به عنوان نمونه، در این ماه‌های اخیر و برگزاری دادگاه‌های رسیدگی به مفاسد اقتصادی، پس از روشن شدن فسادهای مختلف و به میان آمدن اسامی مختلف درگیر یک فساد، رسانه‌ای در کشور وجود دارد که بلافاصله به سراغ آن افراد و اسامی رفته و مطالب حمایتی پیرو آنها منتشر می‌نماید. با کمی پرس‌وجو نام سردبیر و خبرنگار آن رسانه را می‌توان در تشکیلات آن افراد پیدا کرد که حتی سمت روابط‌عمومی مجموعه‌ی آنها را نیز برعهده دارند! به این دلیل که خبرنگار برای تامین زندگی و معیشت خود، وقتی حمایتی از رسانه نبیند که حتی حقوق و بیمه‌اش تامین نشود، برای گذران زندگی رو به فعالیت‌های دیگر می‌آورد.

مسئولین اگر می‌خواهند رسانه‌ها آینه‌ی تمام نمای جامعه و پل ارتباطی مردم با حاکمیت باشند تا به یاری آنها آمده و دست در دست یکدیگر بهتر مشکلات را حل کرده و به سوی قله‌ها حرکت کنند، باید مسیر حرکت رسانه‌ها را هموار کرده تا بدون دغدغه به فعالیت اصلی خود بپردازند. در غیر این صورت، رسانه یا به تعطیلی خواهد رسید یا به یکی از راه‌های خطرناک ادامه‌ی حیات.