چهارم اردیبهشت، روز رادیو در ایران است. رسانه‌ای که قدمتی طولانی دارد و در این سال‌ها روزهای تلخ و شیرین زیادی را به خود دیده است.

به گزارش ایسنا، منطقه مرکزی، استان مرکزی نیز سال هاست که با رادیو آشناست و مردان و زنان بسیار در این رسانه جذاب و پرمخاطب همدم مردم این استان بوده اند.

شهرام ترکمانی یکی از گزارشگران رادیو اراک است، متولد 1341 است و در سن 55 سالگی با علاقه و پشتکار گزارش تهیه می کند و کوچه ها و خیابان های این شهر مردم را از اقشار و سنین مختلف به گفتگو در موضوعات مختلف دعوت می کند.

این صدای آشنا به بهانه روز رادیو گفتگوی کوتاهی را با خبرگزاری ایسنا انجام داده است که در ادامه می خوانید:

وی که روزهای پایانی خدمتش در رادیو را می گذراند، همچنان یک گزارشگر است و می گوید: مدت مدیدی است در جایگاه گزارشگر رادیو مشغول به فعالیت هستم.

ترکمانی که به گفته خودش هیچگاه از رادیو دور نبوده و بیشترین مدتی که با آن فاصله داشته بیشتر از یک ‌روز هم نبوده،  هویت خود را مرهون جایگاه رادیو در میان مردم می‌داند.

وی در خصوص چگونگی وارد شدن به عرصه گزارشگری رادیو عنوان کرد: در سال 76 فراخوانی مبنی بر جذب نیروی انسانی در استان مرکزی در حوزه رادیو اعلام شد، تصمیم گرفتم در این فراخوان و تست مربوط به صدا شرکت کنم، صدای من مورد پذیرش ارزیاب‌ها قرار گرفت و بعد از آن قرار شد که به عنوان نیروی حق‌الزحمه در رادیو مشغول به فعالیت شوم، بعد از مدتی رادیو برای نیروهای حق‌الزحمه خود آزمونی برگزار کرد و پس از آن به عنوان نیروی رسمی صدا و سیما استخدام شدم، بعد از مدتی در دانشکده صدا و سیما دوره‌های مرتبط با اینکار را گذارندم و اکنون در جایگاه فعلی قرار دارم.

وی بهترین خاطراتش را مربوط به زمانی می داند که در موانست و مجاورت با مردم کار و فعالیت کرده است و می‌افزاید: فعالیت یک گزارشگر رادیو قالبا در بیرون سازمان و در برخورد با مردم است، من، در این مدت از مردم چیزهای زیادی یاد گرفته­ ام.

ترکمانی عنوان کرد: بهترین خاطره من در مورد روستایی است که برای تهیه گزارش به آنجا رفته بودم، در آن زمان در برنامه‌ای با عنوان ” صدای روستا ” گزارشگر بودم، در حین ضبط این برنامه از یکی از پیرزنان روستا خواستم در خصوص آواهای محلی صحبت کند و او که حاضر نبود با ما صحبت کند، در جواب گفت “من با شما حرفی ندارم اگر راست می‌گویید به مشکلات مردم رسیدگی کنید”.

وی افزود: مشکل اصلی این روستا هشت کیلومتر راه خاکی بود که عبور و مرور مردم را با سختی مواجه کرده بود. بعد از ضبط برنامه برای پیگیری خواسته این مادر پیر که خواسته تمامی مردم این روستا نیز بود، به یکی از ادارات مرتبط مراجعه کرده و مشکل روستای مذکور را مطرح کردم و بعد از چند ماه پیگیری بالاخره از اداره مربوطه تماس گرفته شد و خبر دادند که جاده مذکور آسفالت شد.

وی ادامه داد: پس از آسفالت شدن جاده مردم روستا به شکرانه برخورداری از نعمت جاده آسفالته گوسفند قربانی کرده بودند و مردی با لباس روستایی از طرف اهالی ده مامور شده بود که از گوشت گوسفند قربانی برای من نیز بسته‌ای بیاورد و این در حالی بود که این روستا در حدود 90 کیلومتر با اراک فاصله داشت، این جوان روستایی با وجود هوای سرد قبول کرده بود که گوشت قربانی را با موتور به من تحویل دهد. این اقدام روستائیان آنچنان مرا شرمنده و هیجان زده کرد که هرگز آنرا فراموش نمی‌کنم.

ترکمانی گفت: بعد از مراجعه مجددمان به روستا پذیرایی گرمی از گروه ما صورت گرفت. روستائیان به این باور رسیده بودند که رسانه در بهبود شرایط آنها تاثیر‌گزار بوده است و پیرزن روستایی که از مصاحبه با ما سر باز می‌زد، بعد از حل مشکل روستا حاضر شد در خصوص آواهای محلی برای ما صحبت کند.

وی در خصوص  تلخ ترین خاطره دوران کاری خود چنین بیان کرد: با عده‌ای از دوستان برای تهیه گزارش به منطقه راهیان نور اعزام شده بودیم، در این برنامه جوانی در کنار ما حضور داشت که به یکی از دوستان قدیمی من شباهت بسیاری داشت. این دوست قدیمی در دوران جنگ به شهادت رسیده بود و در این برنامه وقتی خاطرات گذشته را مرور می کردیم و از دوست شهیدم صحبت کردم، دریافتم که این جوان فرزند همان دوست شهید من است.

از او می پرسم که اگر گزارشگر رادیو نشده بودید، فکر می کنید امروز چکاره بودید، می گوید: من در رشته نساجی تحصیل کرده ام و قبل از ورود به رادیو در یک کارگاه نساجی کار می‌کردم، اگر چناچه وارد عرصه گزارشگری نشده بودم احتمالا در همان کارگاه مشغول به کاری بودم که با رشته تحصیلی­ام ارتباط داشت.

وی در خصوص آرزویش گفت: با توجه به اینکه در سن 55 سالگی هستم و سابقه  موانست با بچه‌های جبهه و جنگ را در دوران دفاع مقدس دارم، آرزو میکنم به گونه ای زندگی کنم که پس از مرگ همچون یک شهید به عنوان کسی که سهم ارزنده ای در رشد مملکت خود دارد، در یاد همگان باقی بمانم، البته این توفیق تنها با آرزو کردن بدست نمی‌آید و اگر قرار است خوب زندگی کنیم بهتر است در مسیر خوبان حرکت کنیم.

ترکمانی خاطرنشان کرد: گزارشگری یک قابلیت است و نمی توان به صرف آموزش دیدن از این قابلیت برخوردار شد، هرچند شکی نیست که برای موفقیت در این عرصه فراگیری برخی امور و روش ها الزامی است، اما اینکه با مردم چطور برخورد شود، بازگو کردن مشکلات لایه های زیرین جامعه به زبان محترمانه و دریافت پاسخ لازم در قبال مطالبات مردم  و … مواردی است که به برخورداری از همان قابلیت درونی بستگی بسیار دارد.

وی افزود: از طرفی گزارشگر نباید وام‌دار هیچ حزب و اندیشه‌ یا گروه سیاسی باشد، ما باید در جهت تحقق مطالبات به حق مردم، منطبق با قوانین و منویات مد نظر رهبری تلاش کنیم، در این صورت است که می‌توان گفت خاستگاه و جایگاه مردمی پیدا می‌کنیم.

وی به افرادی که در این حوزه وارد می‌شوند، گفت: کسی که می­خواهد وارد این عرصه شود باید توان انجام این کار را داشته باشد و از پیگیری مطالبات مردم خسته نشود. فعال عرصه رسانه باید بدون ترس با مخاطرات و تهدیدات که در این عرصه ممکن است با آن مواجه شود روبرو شود، چراکه در صورت ترس ار مواجه شدن با مخاطرات از مردم دور می‌شود.

ترکمانی در خصوص تاریخچه رادیو در اراک گفت: سال 75 مرکز رادیو فضای کوچکی بود و یک آنتن فرستنده اف­.ام  با  توان پنج‌کیلو وات داشت و غالبا در فضای کانکس فعالیت‌ها انجام می‌شد، از سال 76 مرکز رادیو به بلوار آیت‌الله اراکی انتقال یاقت که این مکان به مراتب بزرگتر بود و فرستنده این مجموعه نیز صدکیلو وات توان داشت، اکنون با وجود این فرستنده، مردم در نقاط دوردست هم گیرنده صدای استان مرکزی هستند. در حال حاضر برنامه‌های این مجموعه به صورت 24 ساعته از این فرستنده پخش می‌شود، قبلا در طول روز در حدود 4 الی 5 ساعت برنامه داشتیم ولی اکنون برنامه‌ها به صورت زنده تولید می‌شوند،  روزگاری در رادیو اراک چند نفر بودیم که این چند نفر مجموعه برنامه‌ها را اداره می‌‌کردند، اما اکنون چندین نفر هستیم که در حوزه های مختلف همچون اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و … به صورت تخصصصی در حال تولید برنامه هستیم.