زندگی دو سر دارد. آغاز و پایان. آغازی زیبا و پایانی تلخ، که با این اوضاع، تلخ‌تر هم شده. با اوضاعی که بیماری شیوع پیدا کند که پیر و جوان، زن ومرد، ثروتمندوفقیر، مؤمن و کافر، نمی‌شناسد. و اصلا برایش مهم نیست چگونه، کجا و چه کسی ر کادرگیرمی کند. مرگ باترور، با تصادف، یاحتی با سکته‌ی قلبی و مغزی و… زمان و علتش مشخص است و می‌دانی مقصر کیست و چیست و از این آگاهی دلت سبک می‌شود. اما مرگ به واسطه‌ی ویروسی که منشاء آن نامشخص؛ علت به وجودآمدنش نامشخص؛وحتی زمان ومکان آلوده شدن به آن نامشخص باشد بسیاردردآور است وسنگینی این عدم آگاهی تا آخر عمر روی قلب بازماندگان خواهد ماند. بازماندگانی که حتی فرصت دیدن عزیزشان درلحظات پایانی زندگیش رانداشته اند و پشت درهای بسته، باکلمه ی دردآور ممنوع الملاقات مواجه بوده اند.بازماندگانی که فرصت گریستن و ناله زدن بر سرمزار عزیزشان راهم نداشتند وباید به سرعت محل دفن راترک می‌کردند. گریه ای که شاید مرهمی برزخمشان می گذاشت و دلشان را سبک می کرد. این بازماندگان حتی نتوانستند بقیه‌ی عزیزانشان را که درغمشان شریک بودند ببینند و اندکی با آن ها دردودل کنند وسر روی آغوششان بگذارند وآن ها هم اشک هایشان راپاک کنند و دلداری شان دهند. اما دریغ از مراسمی که در آن یکی از فامیل راببینی چه برسد به همه. دریغ از مراسمی که در آن بتوانی مقداری خرما وخوردنی مورد علاقه ی عزیز درگذشته‌ات را خیرات کنی تا از ثوابی که به اومی رسد آرام بگیری.
حتی نمی توانی هرپنج شنبه شاخه گلی به دست بگیری وبروی سرمزارش؛ ساعت ها کنار بالینش بنشینی و دست بدون دستکشت را روی عکس سنگ قبرش بکشی با لبی که پشت ماسک پنهان نشده آن راببوسی. چون باید درخانه بمانی واز مزار هم تا می توانی فاصله بگیری…
باید درخانه بمانی وحتی نمی توانی به یک باغ وباغچه ای که حالت راخوب می کند بروی وهوایی تازه کنی…
باید درخانه بمانی ونمی توانی به زیارت معصومی بروی که استخوانی سبک کنی وبه جای عزیز ازدست داده ات هم زیارت کنی…
حتی نمی توانی وقت نماز؛ تامسجد سرکوچه بروی تا موقع دعاخواندن با جماعت پیش خدا درد و دل کنی و برای درگذشته ات طلب مغفرت کنی…
باید درخانه بمانی واین غم ازدست دادن راخودت به تنهایی درقرنطینه سبک کنی…
حتی وقتی تلویزیون را از این کانال به آن کانال میزنی تاحواست راپرت کنی ؛ آن هاهم ازکرونا ورعایت کردن نکات بهداشتی می گویند. نکات بهداشتی که هیچ وقت نفهمیدی کی، کجا، و توسط چه کسی، رعایت نشد تا چنین غمی را بر روی سینه ات گذاشت…
بعضی می گویند کرونا فقط یک اتفاق است که باید باآن کنار آمد …
اما ای کاش می دانستند کرونا فقط یک اتفاق نیست. کرونا فاجعه است، یک فاجعه ی درد آور؛ که هیچ گاه دردش ازبین نخواهد رفت…
کرونا یک بازی تلخ است که همه درآن بازنده هستند وهیچ برنده ای ندارد…
بعضی هم می گویند کرونا اتفاق نیست جنگ بیولوژیک است مثل همه ی جنگ های دیگر که از آمریکا و اسرائیل بر می‌خیزد …
همان آمریکا و اسرائیل جنایت کار…
اما جنایت تابه کی؟ جنایت تا به کجا؟
تا آن جا که همه‌ی جهان باید تاوان جنایت های آن ها را پس دهند!؟
تا زمانی که همه ی مردم دنیا خباثت آن ها رامتوجه شوند ونفرین شان کنند!؟
آنقدر خباثت شان رابه رخ بکشند که مردم کشورهای خودشان راهم درآتش آن بسوزانند وبه آن ها هم رحم نکنند!؟
حداقل خداراشکرکه ما خدایی داریم که می دانیم مرگ وزندگی دست اوست…
قرآنی داریم که آیه آیه اش روح بخش است و باخواندنش، هم خودمان آرام می‌گیریم هم مرحوم عزیزمان.
ولی فقیه‌ای داریم که زحمت کشانی همچون پزشکان و پرستاران این عرصه را مدافعان سلامت می‌نامد و آنهایی را که در این مسیر جان باخته‌اند شهید می‌داند وخاطرمان را تسلی می دهد…
آخرتی داریم که می دانیم درآن باعث وبانی این حوادث شوم جزای عملش را می بیند وکارش بی پاسخ نمی ماند…
پروردگاری داریم که به اوتوکل کرده تا درِ رحمت ونعمت هایش رابه روی زندگی مان بگشاید و براین مصیبت جان گداز صبرمان دهد…
اما آن آمریکایی بی مذهب که به هیچ چیز اعتقادندارد و هیچ کدام ازاین ها راندارد؛ چه کند!
اوکه از دولت مردانش بیشتر متنفر خواهد شد تاما…
اگراینجا همه ی کارگران روزمزد و مغازه دارها و… کاروبارشان تعطیل می شود ؛خدایی دارند که می دانند روزی دست اوست وبی نصیب شان نمی گذارد؛هموطنان باایمانی دارند که دنبال فرصت برای دست گیری نیازمند می گردند…
اما درجامعه‌ای مثل آمریکا که رنگ و بویی از خدا و دین ندارد، با فرد گرایی که درآن هیچ کس به فکر دیگری نیست؛ نیازمندان،باتعطیلی کرونا چه می کنند؟
اکنون زمان آن رسیده‌است که همه ی دنیا ظالم حقیقی رابشناسند و همه یک صدا دربرابرش برخیزند وقیام کنند. قیامی که شاید به لطف خدا به ظهور منجی عالم بشریت حضرت حجت (عج) بینجامد و به همه ثابت شود که ظلم رفتنی است وآنچه می ماند عدل است واینجاست که این بازی تلخ برنده ای خواهد داشت برنده ای به اسم تمام بشریت… إن شاألله